Έλα όμως που το σαββατόβραδο έκανα ντου στο Κύτταρο (το Κύτταρο της μάνας μου, το τότε, ήταν άλλο, δε χρέωνε 35 Ευρά για την απίστευτη γυφτιά του σέρβις και του κοινού) όπου, παρά τους απίστευτους μαυροπουκαμισάδες κ.λπ. βούρλα που είχαν συρρεύσει προς παρακολούθηση του β' μέρους του προγράμματος Βενετσάνου -Λουδοβίκου Ζ', κατάφερα να απολαύσω αυτή την εξαιρετική γυναίκα.
ΟΚ, ξέρουμε ότι τα live της, τα σπάνια live της, είναι μοναδικές μικρές επαφές με το κοινό της. Ευκαιρίες της να πει δυο λόγια για τα όσα την ενοχλούν στον κοσμάκη, μετανάστευση, εκμετάλλευση και ό,τι άλλο. Δεν είχα όμως ποτέ ξαναπετύχει Βενετσάνου σε κατάσταση χιούμορ. Να πετάει δηλαδή σε χρόνο ανύποπτο, μεταξύ των άλλων, που σε κάνουν να πεθαίνεις, πανέξυπνα τσιτάτα γεμάτα επικοινωνία και μεστό μυαλό ευφυέστατου καλλιτέχνη. Και πάλι καλά, γιατί αλλιώς πώς ν'αντέξεις τόση Στέλλα Χρυσουλάκη -θα παραθέσω- και Μπέττυ Κομνηνού και Θόδωρο Ποάλα και... Αυτό που στη Βενετσάνου με κάνει να απορώ, είναι η εναλλαγές των μουσικών υφών όπου κινείται' μπορείς να ακούσεις ολόκληρη τη δισκογραφία της και να μη βαρεθείς ούτε λεπτό (τουλάχιστον εγώ που είμαι Σκορπίνι κι ένα βίτσιο τό 'χω). Και σε όλα τα καταφέρνει το ίδιο καλά! Ευλογίες, παιδί μου...
Αυτό το τραγουδάκι δε θέλει πρόλογο. Κι επειδή είναι και σεπτό, η συνταγή -από Κρήτη, εννοείται- θα αριβάρει αύριον.
Θέλω να μου μιλήσεις
για κείνη τη μάντρα του μικρού μας σχολειού.
Θέλω να μου μιλήσεις
για τον πετροπόλεμο στην κάτω γειτονιά.
Τ' όνομά σου είχα γράψει ανορθόγραφα
σε τοίχο ολόλευκο στον Άγιο Τίτο.
Κι έφαγα της χρονιάς μου τότε, όχι για τα λάθη,
μα για την αγάπη μου -δεν είν' ο δάσκαλος που μας χωρίζει πια.
Είναι που στην πορεία μας δεν έχει διάλειμμα για να βρεθούμε.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου