Who the Hell

Αυτή είναι η ερώτηση και η απάντηση, φοβούμαι.
Πρέπει να γίνει κάτι γι αυτό, και σύντομα. Τα λόγια πρέπει να αποκτήσουν ένα σκοπό πριν αρχίσουν να καταλαμβάνουν περισσότερο απ'όσο πρέπει. Να διοχετεύονται. Ή όχι;

We sail the harder ships of the world. Θα το κρεμάσω ταμπέλα πάνω στο ξυρισμένο μου κεφαλάκι, να δω τι πελατεία θα μαζεύω, τι σόι θα γίνουμε όλοι εμείς οι σκληροί εφοπλιστές. Έχουμε ψιλοξεμείνει από παρηγοριές, είναι κι ένα στιχάκι που περιλαμβάνει όνομα που με βολεύει αλλά για το παρόν πρέπει να το αποσιωπήσω. Ή για πάντα, ποιος τα ξέρει αυτά.
Δεν είναι άσχημες οι τελευταίες μέρες, αλλά ξέρουμε τι μήνας είναι ο Α.
Στείλε μας από πάνω ένα κλειστό φακελάκι, άδειο, να έχουμε να περιμένουμε πώς και τι να το ανοίξουμε στο τέλος του. Θα τον βγάλουμε κι αυτόν, αναμφίβολα, γεμάτοι casualties και μικρές αμυχούλες-μάτια. Ah, je voudrais dormir... Κι ανοίγουν τα αμυχόματα και μπουκάρει το αίμα με όλα του τα λιπαρά, τα όνειρα μπερδεύονται' μέσα στο απριλιάτικο φροϋδολόγημα είμαι πια ολόκληρος ο εαυτός μου ως φιάλη κομπλέ σε μπουζούκια. Είναι too much και να πάει στο διάολο. Θα κόψω τις κακές συναναστροφές και το θέατρο. Θα σταματήσω το μυαλό μου και θα γίνω θεότεκνο. Θα σας εξαφανίσωμε. Καληνύχτες (στα μπουζούκια πάλι).

Hey little white wild strawberry
I sprinkle you with stars from there above
and I know what it takes
for your veins
to suck red, to suck red