Paella!

Ή σου αρέσει ή δε σου αρέσει. Το όνομά της έρχεται από τη βαλεντσιάνικη λέξη για το τηγάνι, ακολουθώντας το βορειοαφρικανικό τρόπο ονομασίας των πιάτων: όταν λέμε θα κάνω μαροκινό ταζίν, εννοούμε ότι θα μαγειρέψουμε κάτι στο εξαιρετικό αυτό πήλινο σκεύος. Το τι ακριβώς, το διαλέγουμε εμείς. Έτσι και με την paella. Δεν υπάρχει κάποια πρότυπη συνταγή' ο καθείς βάζει ό,τι τραβάει ο στόμαχάς του, τηρώντας δύο νομίζω βασικές αρχές. Πρώτον, καθότι τα διαφορετικά υλικά (κρέατα, λαχανικά, θαλασσινά) απαιτούν πολύ διαφορετικούς χρόνους βρασμού, πρέπει να πηδήξουν στο σκεύος το καθένα στην ώρα του. Δεύτερον, αφού το ρύζι πάρει μια πρώτη ανάμειξη με τα λοιπά έχοντας μπει μετά το τσιγάρισμα και στο κέντρο του τηγανιού, ΔΕΝ ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΥΜΕ ΠΟΤΕ. Αυτό γιατί το ανακάτεμα του ρυζιού στη διάρκεια του μαγειρέματος προκαλεί την απελευθέρωση του αμύλου του στο φαγητό, οπότε το όλον γίνεται κολλώδες και μπλιαχ. Πάντα πιστός -αφού φυσικά έφερα και φέρνω τσι βόλτες μου σε εγχώριους και ξένους ιστότοπους- στη Delia, φέρνω εδώ τη δική της εκδοχή, με μετρημένα τα υγρά της (πολύ σημαντικό, ε...) αλλά και με ένα αρκετά μεγάλο περιθώριο (trust me) για ατασθαλίες στα υλικά. Για δες:
Paella mixta (τα αγαπώ τα Καταλανικά)
350 γραμ ρύζι για ριζότο (δηλ. με κοντόχοντρο κόκκο)
2 κτς ελαιόλαδο
ένα μέτριο κοτόπουλο σε μερίδες (1 κιλάκι και κάτι)
1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 μεγάλη γλυκιά κόκκινη πιπεριά σε χοντρές λωρίδες
δύο μέτρια λουκάνικα to taste (ΟΚ, το chorizo το κάνει πιο ορίτζιναλ), σε χοντρά κομμάτια
μια σκελίδα σκόρδο λιωμένη
1 ξέχειλο κτγ γλυκιά πάπρικα
κοκκινοπίπερο (καγιέν) όσο αντέχει η φαρμακερή σου γλωσσίτσα
μισό κτγ στήμονες σαφράν (ζαφορά, κρόκος, μας έπρηξες)
225 γραμ (είναι, ενίοτε, λίγο υποχόνδρια η γριούλα) ώριμες κόκκινες τομάτες, αποφλοιωμένες και χοντροκομμένες
μια ποσότητα ανάμικτων θαλασσινών (6-7 γαρίδες μεσαίου μεγέθους, 10 ροδέλες καλαμάρι ενδεικτικά)
50 γραμ αρακά (φρέσκο ή κατεψυγμένο, λίγο ενδιαφέρει)

Σε φαρδύ και βαθύ τηγάνι ή paellera ικανά να χωρέσουν όοοοοολα αυτά (διάμετρος 32 εκ. τουλάχιστον), καίμε το λάδι και περνάμε λίγα λίγα (σημαντικό) τα κομμάτια του κοτόπουλου μέχρι να κάνουν κρούστα, για να κρατηθούν ζουμερά στο μαγείρεμα. Αφού τα αφήσουμε εκτός σκεύους, τηγανίζουμε στο ίδιο λάδι το κρεμμύδι, την πιπεριά και το λουκάνικο μέχρι να πάρουν ελαφρά καστανό χρώμα. Προσθέτουμε τότε το σκόρδο, την πάπρικα, το καγιέν και το σαφράν και αφήνουμε άλλο ένα λεπτό. Επιστρέφουμε το κοτάκι στο σκεύος, σβήνουμε με τις τομάτες, αλατοπιπερώνουμε γενναιότατα και χύνουμε 1,2 λίτρα βραστό νερό. Εδώ αρχίζει το μέτρημα του βρασμού των υλικών. Αυτή η πρώτη φάση διαρκεί 10 λεπτά. Τότε είναι που αφαιρούμε το κοτόπουλο, ρίχνουμε το ρύζι στο κέντρο και ανακατεύουμε ΓΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ. Βράζουμε για 10 λεπτά ακόμα, ταράζοντας το σκεύος όταν ψυλλιαζόμαστε πως το ρύζι πάει να κολλήσει... Έπειτα ξαναβάζουμε το έρμο το κοτάκι, πέρα δώθε, πέρα δώθε, μαζί με τα θαλασσινά και τον αρακά -φαγώσιμα εκ φύσεως τρυφερότερα του πτηνού. Βράζουμε για 20 λεπτά ακόμα, ή ώσπου να γίνει το ρύζι, προσθέτοντας ίσως βραστό νερό αν λείψει υγρό στη σύβραση. Στα μισά της τελευταίας αυτής φάσης, θα γυρίσουμε μια φορά τις γαρίδες από την άλλη πλευρά για να ψηθούν ομοιόμορφα. Όταν το ρύζι στις άκρες έχει ψηθεί, είμαστε έτοιμοι. Είναι σημαντικό, μόλις αποσύρουμε από τη φωτιά, να σκεπάσουμε με 3-4 φύλλα εφημερίδας για 5-10 λεπτά ώστε να απορροφηθούν οι υδρατμοί και να μη λασπώσουμε (είναι που είναι μπελάς, να το φάμε τουλάχιστον). Αρκεί για 6 Βρετανούς ή 4 Έλληνες.

Μα, δεν το πιστεύω ότι κάθομαι και δίνω συνταγές!

Αρχιτεκτονική κήπων

Οι πόλεις δεν είναι οι άνθρωποι, μόνο. Είναι ολόκληρες. Ωραίες ή άσχημες. Μαζί με τους ωραίους ή άσχημους ανθρώπους τους φτιάχνουν οργανισμούς όπου διαβιούμε και σχετιζόμαστε ή μονωνόμαστε. Και είναι, όπως αυτό το κείμενο, όλο διαζεύξεις. Τα απελπιστικά "είτε...είτε", οι έτεροι Σκορπιοί θα καταλάβουν, φαντάζομαι. Δεν ξέρω αν οι ωραίες πόλεις είναι σετ με ωραίους ανθρώπους. Δε γνώρισα Βαρκελωνέζους από πολύ κοντά για να αποφανθώ. Γνώρισα, είδα anyway, το χώρο. Όταν απολαμβάνεις γύρω σου ένα χρηστικό μουσείο νεότερης και παλαιότερης αρχιτεκτονικής, όταν η δόμηση γίνεται -πάνω από δύο αιώνες τώρα- σε οκτάγωνα ώστε ο χώρος να απλώνεται πέρα απ' τις τομές, το ματάκι ανοίγει και ξεκουράζεται. Δεν εμμένω στο Gaudì, για προφανείς λόγους. Το θέμα άλλωστε δεν είναι η αποσπασματικότητα, μα η ολοκληρία. Η συνολική θεώρηση ενός χώρου που επιτρέπει τις ροές' μεγάλο πράμα. Δεν εμμένω ούτε στην καινοτομικότητα της οικοδομής. Εμμένω, δυστυχώς, στην ιδέα που στήνει τις πόλεις. Τον ιδιώτη νου. Που σημαίνει διάθεση για θυσία στα θεμέλια, ένα λαιμό, ένα κοκοράκι, την κόρη του πρωτομάστορα. Γίνομαι αυθεντικά ελληνογκρινιάρης, εμείς όμως ούτε που να της το δούμε. Και το γιοφύρι της Άρτας είναι σαφώς παραμυθάκι. Αναρωτιόταν η έρμη Ι., αν δε βρέθηκε κανείς στην ημεδαπή με λόξα να διαθέσει κάτι, κάτι από το πλεονάζον πλεονασματικό πλεόνασμα! (Καλά, είναι Εβραίος γνωστό ότι τα παιδιά-φίλους μου τα εισάγω κυρίως από το Άλφα του Μεγάλου Κυνός.)
Η Μάγια Τσόκλη θα ήταν πιθανώς πιο κατάλληλη στην απόδοση των hotspots. Εγώ πρέπει να καταθέσω την ευζωιστική εμπειρία του La crema canela, που παρά το ονοματάκι του είναι φαγάδικο. Της αξιοπρέπειας, με σεφ. Και Βιετναμέζες σερβιτόρες, η γαρ πόλη γεμάτη (ΝΑ Ασία τεσπά για να αποφύγω ανακρίβειες). Με την άψογη λοιπόν οξφορδιανή μου προφορά που δεν άφησε Ασιάτη ασυγκίνητο -''πού πας με τα κωστάλεια ρε ψωμόλυσσα''- ζήτησα κι έφαγα μους μελιτζάνας, χούμους (το γλυκύτερο έβερ) και ραντίτσιο ως μέρος ενός μεσογειακού πλατό. Συνέχισα με ένα μοσχαράκι πάνω σε φρέσκο πουρέ πατάτας με τυριά, βάλε και σάλτσα μανιτάρια-κρασί, ενώ έκλεισα με γλυκό που θα έρθει σούμπιτο προς τα τέλη της ανάρτησης, ή σε άλλη-ποιος-ξέρει. Εννοείται, βέβαια, ότι λόγω των δελεαστικότατων τιμών επέστρεψα με τους έτερους Καππαδόκες συνεργούς μου και επανέλαβα το όργιο, όχι όμως με τόσο ενδιαφέροντα εδέσματα, αν φυσικά εξειρεθούν οι "ταρτελέτες" (γέλια που κάνουμε) με ψητά λαχανικά (μπρόκολο κολοκυθάκι μελιτζάνα σπαράγγι κάτι ξεχνάω) καρύδια κοπανισμένα και τοπικό τυρί λιωμένο σε σάλτσα χρώματος πορτοκαλί (γλυκιά κόκκινη πιπεριά, ό,τι στοίχημα θες).

Παέγια έχω χορτάσει στη ζωή μου, πάντως από ένα ωραιότατο μάρκετ κουβάλησα σπίτι μια τέλεια ανοξείδωτη paellera, να κάνει παρέα στο wok και το tajine μέχρι να ξαναμπώ σε φάση μαγειρεύω. Άλλωστε με όλη τη σοκολάτα που έχω αγορασμένη από όλες τις σοκολατογωνιές της πόλης -και καλά, για την Ελένη- δε θα χρειαστεί ιδιαίτερο μαγείρεμα. Εδώ, παιδί μου, είναι πολιούχος ο Άγιος Κακάος ο Ζωναροσκίστης! Μια γεύση μπορεί κανείς να πάρει από το http://www.xocoa.es/, αλυσίδας που δεν έχει ακόμα σκεφτεί την εξαιρετική προοπτική συνεργασίας με αεροπορικές με σκοπό την προσφορά πακέτων διαμονής-ανεφοδιασμού, που με απασχολεί πλέον σοβαρότατα ως επαγγελματική προοπτική...

Ξερογλείφομαι και αφήνω την πρωινή αυτή -συνήθισα, τελικά- ανάρτηση. Οι συνταγές που θα την ακολουθήσουν δοκιμάστηκαν στη διάρκεια σύνταξής της, αλλά θα έρθουν με μια μικρή καθυστέρηση, όπως όλα άλλωστε και μη διαφωνήσετε. Και για τον κύκλο:

έρχεται, έρχεται βροχή

κι οι άνθρωποι θα γίνουν κήποι (αναζητήστε το...)

Ξανάγινε κολοκύθα...

Καθότι ως την Κυριακή το ξημέρωμα το σκηνικό ήταν η Rambla και οι σοκολάτες και ο Antoni, ενώ κατόπιν ανοίγματος ομμάτων το μεσημεράκι, ο πρίγκιπας παρέμενε μαξιλάρι και η Αθήνα Αθήνα και η Πάτρα Πάτρα και όλα όπως ήταν πριν τα κλείσω. Ήταν και τούτο το μπλογκ εδώ, με τη λειψή χρωστούμενη ανάρτηση μιας κρητικής συνταγής υπεσχημένης εν βρασμώ -που δεν έγινε ποτέ, να με αγχώνει και να στοιβάζεται πάνω σε αδιόρθωτα γραπτά, έξτρα ώρες και επιστροφές ανεπίδοτων (διάφορων). Λοιπόν' τώρα είναι πρωί και ό,τι κι αν γραφεί θα είναι μπούρδα. Πρέπει να πάμε στη δουλειά που τρώει τον αφέντη και, αφού τελικά την ολοκληρώσουμε, να ψάξουμε για μια άλλη που δε θα τον τρώει -λογικό; Βέβαια, πρέπει να ψάξουμε και για τον αφέντη, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ανεπίδοτο που θα μας μείνει όταν τα γραπτά διορθωθούν, στην Αθήνα ή στην Πάτρα ή στη Βαρκελώνη ή όπου στο διάολο πάμε. Χριστός Ανέστακας (ίσαμ' εκεί πάνω, μπαρμπ' Αλέξανδρε) και Νικολό καρτέρα.
Φιλιά (à la prochaine nuit)

Έχω κι εγώ παιδί με τον Πασχάλη

Η επιστήμη σήκωσε τα χέρια ψηλά. Ήταν όμως τόσο μεγάλη η λαχτάρα μου να ξαναβγώ στη δημόσια ζωή, που το κατάφερα κι αυτό. Τώρα πρέπει απλώς να το μεγαλώσω λίγο, να μπορώ να το τραβώ στις εκπομπές, μην πηγαίνω και μόνος μου ωσάν το τσόλι... Γι αυτό και η απουσία όλον αυτόν το μήνα, σε έναν ιδανικό βέβαια συνδυασμό με την υπερβολική κούραση, όση γκαντεμιά (δεν) μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος και την απώλεια της πίστης στην ομορφιά του ανθρώπινου γένους.

Έλα όμως που το σαββατόβραδο έκανα ντου στο Κύτταρο (το Κύτταρο της μάνας μου, το τότε, ήταν άλλο, δε χρέωνε 35 Ευρά για την απίστευτη γυφτιά του σέρβις και του κοινού) όπου, παρά τους απίστευτους μαυροπουκαμισάδες κ.λπ. βούρλα που είχαν συρρεύσει προς παρακολούθηση του β' μέρους του προγράμματος Βενετσάνου -Λουδοβίκου Ζ', κατάφερα να απολαύσω αυτή την εξαιρετική γυναίκα.

ΟΚ, ξέρουμε ότι τα live της, τα σπάνια live της, είναι μοναδικές μικρές επαφές με το κοινό της. Ευκαιρίες της να πει δυο λόγια για τα όσα την ενοχλούν στον κοσμάκη, μετανάστευση, εκμετάλλευση και ό,τι άλλο. Δεν είχα όμως ποτέ ξαναπετύχει Βενετσάνου σε κατάσταση χιούμορ. Να πετάει δηλαδή σε χρόνο ανύποπτο, μεταξύ των άλλων, που σε κάνουν να πεθαίνεις, πανέξυπνα τσιτάτα γεμάτα επικοινωνία και μεστό μυαλό ευφυέστατου καλλιτέχνη. Και πάλι καλά, γιατί αλλιώς πώς ν'αντέξεις τόση Στέλλα Χρυσουλάκη -θα παραθέσω- και Μπέττυ Κομνηνού και Θόδωρο Ποάλα και... Αυτό που στη Βενετσάνου με κάνει να απορώ, είναι η εναλλαγές των μουσικών υφών όπου κινείται' μπορείς να ακούσεις ολόκληρη τη δισκογραφία της και να μη βαρεθείς ούτε λεπτό (τουλάχιστον εγώ που είμαι Σκορπίνι κι ένα βίτσιο τό 'χω). Και σε όλα τα καταφέρνει το ίδιο καλά! Ευλογίες, παιδί μου...

Αυτό το τραγουδάκι δε θέλει πρόλογο. Κι επειδή είναι και σεπτό, η συνταγή -από Κρήτη, εννοείται- θα αριβάρει αύριον.

Θέλω να μου μιλήσεις

για κείνη τη μάντρα του μικρού μας σχολειού.

Θέλω να μου μιλήσεις

για τον πετροπόλεμο στην κάτω γειτονιά.

Τ' όνομά σου είχα γράψει ανορθόγραφα

σε τοίχο ολόλευκο στον Άγιο Τίτο.

Κι έφαγα της χρονιάς μου τότε, όχι για τα λάθη,

μα για την αγάπη μου -δεν είν' ο δάσκαλος που μας χωρίζει πια.

Είναι που στην πορεία μας δεν έχει διάλειμμα για να βρεθούμε.-

Who the Hell

Αυτή είναι η ερώτηση και η απάντηση, φοβούμαι.
Πρέπει να γίνει κάτι γι αυτό, και σύντομα. Τα λόγια πρέπει να αποκτήσουν ένα σκοπό πριν αρχίσουν να καταλαμβάνουν περισσότερο απ'όσο πρέπει. Να διοχετεύονται. Ή όχι;

We sail the harder ships of the world. Θα το κρεμάσω ταμπέλα πάνω στο ξυρισμένο μου κεφαλάκι, να δω τι πελατεία θα μαζεύω, τι σόι θα γίνουμε όλοι εμείς οι σκληροί εφοπλιστές. Έχουμε ψιλοξεμείνει από παρηγοριές, είναι κι ένα στιχάκι που περιλαμβάνει όνομα που με βολεύει αλλά για το παρόν πρέπει να το αποσιωπήσω. Ή για πάντα, ποιος τα ξέρει αυτά.
Δεν είναι άσχημες οι τελευταίες μέρες, αλλά ξέρουμε τι μήνας είναι ο Α.
Στείλε μας από πάνω ένα κλειστό φακελάκι, άδειο, να έχουμε να περιμένουμε πώς και τι να το ανοίξουμε στο τέλος του. Θα τον βγάλουμε κι αυτόν, αναμφίβολα, γεμάτοι casualties και μικρές αμυχούλες-μάτια. Ah, je voudrais dormir... Κι ανοίγουν τα αμυχόματα και μπουκάρει το αίμα με όλα του τα λιπαρά, τα όνειρα μπερδεύονται' μέσα στο απριλιάτικο φροϋδολόγημα είμαι πια ολόκληρος ο εαυτός μου ως φιάλη κομπλέ σε μπουζούκια. Είναι too much και να πάει στο διάολο. Θα κόψω τις κακές συναναστροφές και το θέατρο. Θα σταματήσω το μυαλό μου και θα γίνω θεότεκνο. Θα σας εξαφανίσωμε. Καληνύχτες (στα μπουζούκια πάλι).

Hey little white wild strawberry
I sprinkle you with stars from there above
and I know what it takes
for your veins
to suck red, to suck red

να πιούμε ένα κρασάκι;

Σου λένε η κατά Hof(f)mannsthal Κλυταιμήστρα και ο Αίγισθος, καταχαρούμενοι μες στην άγνοια της αναγγελίας του θανάτου του Ορέστη. Έτσι περνά η παραστασούλα στο διάλειμμα και πας να τσιμπήσεις πρόγραμμα καθότι το θες. Και όσο το ξεφυλλίζεις κοζάροντας λαθραία τους υπόλοιπους που μυρίστηκαν Κεχαγιόγλου κι έσπευσαν μόνοι, δε μπορείς να μη σκεφτείς τι κάθεσαι και βλέπεις.
Είχα ομολογώ φρέσκια από το περσινό μέγαρο τη Μουτούση στο κείμενο, και δυσκολεύτηκα να χωνέψω την απουσία bitchοσύνης, γιατί κακά τα ψέματα καμία δεν είναι τόσο σκύλα όσο η Αμαλία. Αργά αργά όμως, με τα σοφά αντικείμενα στο σκηνικό χώρο, μαχαιροπίρουνα κουτάλες κ.ο.κ., σερβιρίστηκα μια χαρά τη σκηνοθεσιάρα του Γιάννη Λεοντάρη. Και όσο έτρωγα, τόσο παρατηρούσα το σώμα αυτής της γυναίκας που παίζει ίσως τόσο καλά όσο η μούρη της. Την αγαπώ.
Επίσης πρέπει να πω ότι αν δω και τέταρτο Φριντζήλα φέτος θα πάθω υστερία. Μια χαρά ο άνθρωπος, πάντως.
Ακόμα, αν συνεχίσουν να γεμίζουν θέατρα κυρίως τα ΚΑΠΗ (τι είναι "politically correct"?) για χρόνια ακόμα στην Ελλάδα, εγώ θα πάω ν'ανοίξω ένα δικό μου (θέατρο) που θα δέχεται τα συμπαθητικά ηλικιωμένα δίποδα μόνο τις Κυριακές. Πριν την παράσταση θα προσφέρεται έξτρα κρεπάρισμα, φυτική βαφή σε όλες τις αποχρώσεις του κοκκινοβυσσινοακαζού καθώς και ειδικός μπιντές με υγρή λακ για βουτιές της καούκας, μην είστε και σαν τις γύφτισσες.
Και αφού με χλευάσεις για την ελαφρότητά μου, σκέψου λίγο τον κατά Hugo θάνατο της πριγκίπισσας. Στάσου στα δυο σου πόδια, σήκω στις μύτες, άπλωσε μπροστά τα χέρια σου και φαντάσου πώς βιώνεται η ανακούφιση: ζύγισε την ευτυχία και την απώλεια, ζήσε ή πέθανε.
Δεν έχει συνταγή σήμερα. Μόνο κρασάκι.

all about ricotta

Κατ΄ αρχήν, δεν είναι τυρί. Η βικιπαίδεια σε ξορκίζει να μην το αποκαλείς έτσι. Φτιάχνεται γαρ από τον ορό του γάλακτος, μυζηθρούλα σα να λέμε, που θερμαίνεται και κροκιδώνεται και εντέλει (της ricotta τα πάθη) στραγγίζεται. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο -κρατήσου- έχει μόλις 5% λιπαρά! Τρως δηλαδή 8 φορές ricotta εκεί που θά'τρωγες μία φορά φέτα! Θα ήταν κρίμα να μην παραθέσω δύο ακόμη τρόπους αξιοποίησης του παρασκευάσματος αυτού (ΔΕΝ είναι τυρί, λέμεεεεεε...).

Αν έχεις πρόσβαση σε νόστιμο καλαμποκόψωμο, από αυτό το γλυκό, κίτρινο και σκληρό/πυκνό, συνδύασέ το με το υλικό μας και γαλοπούλα σε ονειρικό αλτερνατίφ ψωμοτύρι του φτωχοδιανοούμενου. Αν πάλι έχεις φούρνο, βάλε σε ανοιχτό αλουμινόχαρτο μια γροθιά ricotta, και άσε τη στους 200 να σχηματίσει μια χρυσοκαφετί κρούστα. Φάε να δεις.

Μα, δεν το πιστεύω ότι κάθομαι και δίνω συνταγές!