Σου λένε η κατά Hof(f)mannsthal Κλυταιμήστρα και ο Αίγισθος, καταχαρούμενοι μες στην άγνοια της αναγγελίας του θανάτου του Ορέστη. Έτσι περνά η παραστασούλα στο διάλειμμα και πας να τσιμπήσεις πρόγραμμα καθότι το θες. Και όσο το ξεφυλλίζεις κοζάροντας λαθραία τους υπόλοιπους που μυρίστηκαν Κεχαγιόγλου κι έσπευσαν μόνοι, δε μπορείς να μη σκεφτείς τι κάθεσαι και βλέπεις.
Είχα ομολογώ φρέσκια από το περσινό μέγαρο τη Μουτούση στο κείμενο, και δυσκολεύτηκα να χωνέψω την απουσία bitchοσύνης, γιατί κακά τα ψέματα καμία δεν είναι τόσο σκύλα όσο η Αμαλία. Αργά αργά όμως, με τα σοφά αντικείμενα στο σκηνικό χώρο, μαχαιροπίρουνα κουτάλες κ.ο.κ., σερβιρίστηκα μια χαρά τη σκηνοθεσιάρα του Γιάννη Λεοντάρη. Και όσο έτρωγα, τόσο παρατηρούσα το σώμα αυτής της γυναίκας που παίζει ίσως τόσο καλά όσο η μούρη της. Την αγαπώ.
Επίσης πρέπει να πω ότι αν δω και τέταρτο Φριντζήλα φέτος θα πάθω υστερία. Μια χαρά ο άνθρωπος, πάντως.
Ακόμα, αν συνεχίσουν να γεμίζουν θέατρα κυρίως τα ΚΑΠΗ (τι είναι "politically correct"?) για χρόνια ακόμα στην Ελλάδα, εγώ θα πάω ν'ανοίξω ένα δικό μου (θέατρο) που θα δέχεται τα συμπαθητικά ηλικιωμένα δίποδα μόνο τις Κυριακές. Πριν την παράσταση θα προσφέρεται έξτρα κρεπάρισμα, φυτική βαφή σε όλες τις αποχρώσεις του κοκκινοβυσσινοακαζού καθώς και ειδικός μπιντές με υγρή λακ για βουτιές της καούκας, μην είστε και σαν τις γύφτισσες.
Και αφού με χλευάσεις για την ελαφρότητά μου, σκέψου λίγο τον κατά Hugo θάνατο της πριγκίπισσας. Στάσου στα δυο σου πόδια, σήκω στις μύτες, άπλωσε μπροστά τα χέρια σου και φαντάσου πώς βιώνεται η ανακούφιση: ζύγισε την ευτυχία και την απώλεια, ζήσε ή πέθανε.
Δεν έχει συνταγή σήμερα. Μόνο κρασάκι.
Είχα ομολογώ φρέσκια από το περσινό μέγαρο τη Μουτούση στο κείμενο, και δυσκολεύτηκα να χωνέψω την απουσία bitchοσύνης, γιατί κακά τα ψέματα καμία δεν είναι τόσο σκύλα όσο η Αμαλία. Αργά αργά όμως, με τα σοφά αντικείμενα στο σκηνικό χώρο, μαχαιροπίρουνα κουτάλες κ.ο.κ., σερβιρίστηκα μια χαρά τη σκηνοθεσιάρα του Γιάννη Λεοντάρη. Και όσο έτρωγα, τόσο παρατηρούσα το σώμα αυτής της γυναίκας που παίζει ίσως τόσο καλά όσο η μούρη της. Την αγαπώ.
Επίσης πρέπει να πω ότι αν δω και τέταρτο Φριντζήλα φέτος θα πάθω υστερία. Μια χαρά ο άνθρωπος, πάντως.
Ακόμα, αν συνεχίσουν να γεμίζουν θέατρα κυρίως τα ΚΑΠΗ (τι είναι "politically correct"?) για χρόνια ακόμα στην Ελλάδα, εγώ θα πάω ν'ανοίξω ένα δικό μου (θέατρο) που θα δέχεται τα συμπαθητικά ηλικιωμένα δίποδα μόνο τις Κυριακές. Πριν την παράσταση θα προσφέρεται έξτρα κρεπάρισμα, φυτική βαφή σε όλες τις αποχρώσεις του κοκκινοβυσσινοακαζού καθώς και ειδικός μπιντές με υγρή λακ για βουτιές της καούκας, μην είστε και σαν τις γύφτισσες.
Και αφού με χλευάσεις για την ελαφρότητά μου, σκέψου λίγο τον κατά Hugo θάνατο της πριγκίπισσας. Στάσου στα δυο σου πόδια, σήκω στις μύτες, άπλωσε μπροστά τα χέρια σου και φαντάσου πώς βιώνεται η ανακούφιση: ζύγισε την ευτυχία και την απώλεια, ζήσε ή πέθανε.
Δεν έχει συνταγή σήμερα. Μόνο κρασάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου