Στο δεύτερο χρόνο παραστάσεων, είπε το μπλογκ αυτό να δει και το Νοσφεράτου Διδόντικους, μετά από φόλες και φόλες διαφόρων θιάσων του heavy duty ρεπερτορίου.
Πήρε λοιπόν -όχι σκόπιμα- την καλή του φίλη που ξέρει από φλέγμα και περπάτησαν κατά Μεταξουργείο, όπου επιτέλους τηρείται το προαιώνιο τυπικό και συμβιώνουν αρμονικά, ως εικός, η τέχνη με τις πουτάνες.
Η τρισχαριτωμένη σκατόφατσα της Ροζαμάλιας Κυρίου στα εισιτήρια ήταν μια εγγύηση, αλλά την πέρασα, ο αδαής, στο ντούκου. Το ίδιο και τους έντονους μορφασμούς των λοιπών πίσω της, που δε μου άρεσαν κιόλας. Όμως ακόμα κι εγώ γελιέμαι κάπου κάπου. Γιατί έχω (οι ανωτέρω φόλες ευθύνονται) πάψει να πιστεύω στους βρυκόλακες, τους έξυπνους και άλλα φανταστικά ζώα της νύχτας, σαν τον Παύλο Εμμανουηλίδη καλή ώρα. Δεν ήταν μόνο το ΚΑΛΟ σωματικό θέατρο χωρίς κλοουνισμούς, που ήξεραν όλοι πώς να το κάνουν. Δεν ήταν μόνο η παρουσία και το ουάου πιάνο του Δρογώση -μα δεν το ήξερα καν ότι παίζει έτσι. Ήταν κάτι λίγο πιο μέσα, ήταν η έλλειψη πόζας και η αίσθηση ενός θιάσου που κράτησε από το επαγγελματικό του πράγματος μόνο τη συνέπεια και τη γνώση του πώς. Αυτό το amateurish touch δε με αφήνει ποτέ ασυγκίνητο, αρκεί να μη δεσπόζει, μικρή μου κατσαρίδα Ιωάννα.
ΚΟΡΥΦΩΣΗ
Τα πράγματα έχουν περιπλακεί, ο Βλαντ ασκεί ήδη τη μοιραία του έλξη στην Ελίζαμπεθ, ο δόκτωρ Βαν Χέσινγκ (δεν είναι ορθογραφικό, είναι πρόταση στο θίασο) κοιλοπονά και πανικοβάλλεται, προειδοποιεί τον Τζόναθαν ότι "Έχουμε πρό-βλη-μα!"
Και Jonathan:
Oh dear, μήπως αποστάτησαν οι αποικίες;
Για να χωνέψεις όμως λίγο το φλέγμα, να γλιστρήσει και να ζεσταθεί στον ελληνοθρεμένο σου οισοφάγο, χρειάζεται λίπανση και σπρώξιμο. Δε θα πρωτοτυπήσω: γιατί να παραθέσω οποιονδήποτε άλλο, όταν υπάρχει η Delia;
Delia Smith: όνομα κύριο και ουσιαστικό, που αν μεταφραστεί κατά λέξη στην ελληνική χάνει εντελώς το νόημά του. Σε ελεύθερη απόδοση θα μπορούσε να σημαίνει: αν ζυγίσεις, πουλάκι μου, τα υλικά σου έστω και κατά προσέγγιση, και κάνεις περίπου προς ακριβώς ό,τι λέει η συνταή, μέχρι και πεθερά πείθεις -Γερασιμίδου, Καβογιάννη, Τασσώ Καββαδία, pick your enemy.
Μαζί με πολλές πολλές πρωτότυπες δικές της ή αναφερόμενες συνταγές -ποτέ κλεμμένες- στο site της, η Delia δεν ξεχνά ποτέ τις παραδοσιακές ζυμοπουτίγκες της comfort food φιλοσοφίας. Η συνύπαρξη αλατιού και ζάχαρης είναι εξαιρετική alternative στο passé γιν-γιανγκ, άσε που το καλό κινέζικο θέλει ειδικό food market, και ποιος να τρέχει.
Αυτό το μπλογκ έχει ρίξει μεγάλες ποσότητες του κατωτέρω στο στομαχάκι του, μάρκας Walkers, σε κουτάκι που φορά καλοσιδερωμένο κιλτ. Ωστόσο, το σπιτικό shortbread είναι μαγκιά, ρε φίλε. Άσε που δεν παθαίνει τίποτα και τρώγεται ως και μήνα μετά (να πέσει φωτιά να σε κάψει!). Αποτολμήστε το ΜΟΝΟ με τον τρόπο της Delia. Jamie, είσαι λίγος. Κύριε Ηλία, πείτε στους συντάκτες σας να τα δοκιμάζουν άλλη φορά -no offence!
Shortbread
175 γραμ βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου (οκ, οκ, ή μαργαρίνη)
75 γραμ ζάχαρη άχνη (και λίγη έξτρα κρυσταλλική, για πασπάλισμα)
175 γραμ αλεύρι για όλες τις χρήσεις (κοσκινισμένο, μη βαριέσαι, τόσες θερμίδες θα φας!)
75 γραμ σιμιγδάλι ψιλό
μια-δυο πρέζες αλάτι (προσθήκη μου)
Άρχισε χτυπώντας το βούτυρο σε λεκάνη με ξύλινη κουτάλα, να μαλακώσει. Πρόσθεσε έπειτα τη ζάχαρη, το ΚΟΣΚΙΝΙΣΜΕΝΟ αλεύρι και το σιμιγδάλι (τμηματικά, εννοείται!). Δούλεψε καλάααααα τα υλικά με την κουτάλα, βάλε και λίγο χέρι προς το τέλος, να σφίξει ο ζυμαρούλης και να μην αφήνει ψίχουλα στη λεκάνη. Πέτα τον σε μια αλευρωμένη επιφάνεια και άνοιξέ τον με ΠΛΑΣΤΗ σε στρογγυλό σχήμα, περίπου στο μέγεθος της διαμέτρου 20 εκατοστών φόρμας για τάρτες που έχεις πρόχειρη για τέτοιες δουλειές. Πίεσε τις άκρες να παν να βρουν τη φόρμα και, αν δε βαριέσαι, πατίκωσέ το μια ακόμα να αποκτήσει παντού το ίδιο πάχος (γι αυτό και όλη η διαδικασία, αν δεν κατάλαβες). Τέλος, πάρε ένα πηρουνάκι και γέμισε τρύπες όλη μα όλη την επιφάνεια του ζυμαρούλη, όσο αθώος κι αν φαίνεται (δε θα είναι, σε λίγο). Είναι σημαντικό, ώστε να μη φουσκώσει κατά τόπους.
Ψήσε στο κεντρικό ράφι του φούρνου (μα, δεν είναι θεά;) στους 150 Κελσίου, στους οποίους και έχεις προθερμάνει, για 60-70 λεπτά. Πρέπει να γίνει χρυσούλι και σκληρούλι. Ενώ είναι ζεστό (άρα και δε θρύει), το κόβουμε με μαχαίρι χωρίς δόντια σε 12 κομμάτια ωσάν πίτσα. Πασπαλίζουμε με την κρυσταλλική και αφήνουμε να κρυώσει στο ταψί.
Μα, δεν το πιστεύω ότι κάθομαι και δίνω συνταγές!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου