η σοφία του λιγότερου

Και ποιος είμαι εγώ να κρίνω το μέσο νεοέλληνα θεατρικό συγγραφέα.
Έχεις απόοολυτο δίκιο. Κανείς. Εγώ μια άποψη λέω.
Έχοντας ξοδέψει λιγουλάκι από το χρόνο της ζωής μου βλέποντας δύο καλά κατ'εμέ ελληνικά έργα, "Το τυφλό σημείο'' του Γιάννη Μαυριτσάκη και ''Αγνοούμενοι-Μια ενδιαφέρουσα ζωή'' του Βασίλη Κατσικονούρη, έχω μέσα μου μια διερώτηση, που δόξα τω υψίστω μοιράζομαι με φίλους. Γιατί ενώ το έργο έχει δυνάμει μια φοβερή ισχύ, ενώ υπάρχουν στιγμές που σε συγκλονίζει (really λέμε), ενώ και το ανέβασμα είναι από επαρκές και ΟΚ (γλυκυτάτη Φριντζήλα σαφώς καλύτερη στο Μτσενσκ παρά στη Βικτώρια) ως ψιλοσπαρακτικούλι με ολίγη μαγκιά (Δημοσθένη, γιατί δεν το κάνεις πιο συχνά αυτό, πουλάκι μου;), ΓΙΑΤΙ, φωνάζω, ΓΙΑΤΙ πρέπει το έργο ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να ξεφουσκώσει πριν το τέλος;
Πέρασα αρκετές στιγμές στο Πορεία και μεγάλο μέρος του έργου στις Ροές (ψυχολογικά γαρ hopeless μετά από μέρα γεμάτη συγκυρίες) δακρύζοντας ή κλαίγοντας. Αυτό από μόνο του, καθότι το επιδιώκω ο ανώμαλος, δεν πείθει για τη δυναμική του έργου, αλλά είναι τεσπά ένα σημάδι. Έλα όμως που πριν το τέλος προλαβαίνεις και ξεχνάς πώς ήσουν προ μισαώρου!
Είναι δύσκολο για ένα έργο να πείσει με ειλικρινείς εξάρσεις, πόσω μάλλον να εναρμονιστούν με αυτό οι ηθοποιοί. Όταν λοιπόν γαμώτο αυτό σου πετυχαίνει, κόφτο εκεί το εργάκι, να πέσει η αυλαία στο καλύτερο, να μείνει η ΛΥΤΡΩΣΗ ακέραια, μια γλυκιά μαμά όλο ανακουφιστική περιποίηση. Γιατί να έχω την αίσθηση ότι άρχισε ένα άλλο έργο, που σημειωτέον δε θα δω κι ολόκληρο;
Φυσικά είμαι υπερβολικός, όπως πάντα. Το 'φερε όμως η Μοίρα και ακριβώς ένα βράδυ προ των ''Αγνοούμενων'', είχα δει Τερζόπουλο, you know: πολύυυυυυυ σύντομη παραστασοperformance όλο βιωματικότητα (χίλια συγγνώμη σας ζητώ), λατινικά, απαραίτητο φτύσιμο υπέροχης εκφοράς και κουρδιστούς (καλό είναι αυτό) ηθοποιούς. Και όταν οι τελευταίοι απώλεσαν τις ψυχωσικές παγομάσκες του Strindberg, και χαμογέλασαν στην υπόκλιση, ένιωσα ευγνωμοσύνη. Όχι απλά ανακούφιση. Και αυτό συνέβη (για διαφορετικούς δυστυχώς εννοείται λόγους, χαχά τρυφερό αρχίδι) μόνο στον απύθμενο αβυσσαλέο βυθό της κυρίας Πατεράκη. Τι άλλο να πω;

Κι επειδή είπαμε ότι η τέχνη θέλει τροφή, θαρρώ πρέπει να εναρμονίσω το μούχτι με τη φιλοσοφία των ανωτέρω. Υπόσχομαι πως όταν βρω αληθινά γρήγορη και ιδιαίτερα νόστιμη συνταγή θα την αναρτήσω πάραυτα. Και θα περιορίσω τις ποσότητες στο απολύτως απαραίτητο...