Αρχιτεκτονική κήπων

Οι πόλεις δεν είναι οι άνθρωποι, μόνο. Είναι ολόκληρες. Ωραίες ή άσχημες. Μαζί με τους ωραίους ή άσχημους ανθρώπους τους φτιάχνουν οργανισμούς όπου διαβιούμε και σχετιζόμαστε ή μονωνόμαστε. Και είναι, όπως αυτό το κείμενο, όλο διαζεύξεις. Τα απελπιστικά "είτε...είτε", οι έτεροι Σκορπιοί θα καταλάβουν, φαντάζομαι. Δεν ξέρω αν οι ωραίες πόλεις είναι σετ με ωραίους ανθρώπους. Δε γνώρισα Βαρκελωνέζους από πολύ κοντά για να αποφανθώ. Γνώρισα, είδα anyway, το χώρο. Όταν απολαμβάνεις γύρω σου ένα χρηστικό μουσείο νεότερης και παλαιότερης αρχιτεκτονικής, όταν η δόμηση γίνεται -πάνω από δύο αιώνες τώρα- σε οκτάγωνα ώστε ο χώρος να απλώνεται πέρα απ' τις τομές, το ματάκι ανοίγει και ξεκουράζεται. Δεν εμμένω στο Gaudì, για προφανείς λόγους. Το θέμα άλλωστε δεν είναι η αποσπασματικότητα, μα η ολοκληρία. Η συνολική θεώρηση ενός χώρου που επιτρέπει τις ροές' μεγάλο πράμα. Δεν εμμένω ούτε στην καινοτομικότητα της οικοδομής. Εμμένω, δυστυχώς, στην ιδέα που στήνει τις πόλεις. Τον ιδιώτη νου. Που σημαίνει διάθεση για θυσία στα θεμέλια, ένα λαιμό, ένα κοκοράκι, την κόρη του πρωτομάστορα. Γίνομαι αυθεντικά ελληνογκρινιάρης, εμείς όμως ούτε που να της το δούμε. Και το γιοφύρι της Άρτας είναι σαφώς παραμυθάκι. Αναρωτιόταν η έρμη Ι., αν δε βρέθηκε κανείς στην ημεδαπή με λόξα να διαθέσει κάτι, κάτι από το πλεονάζον πλεονασματικό πλεόνασμα! (Καλά, είναι Εβραίος γνωστό ότι τα παιδιά-φίλους μου τα εισάγω κυρίως από το Άλφα του Μεγάλου Κυνός.)
Η Μάγια Τσόκλη θα ήταν πιθανώς πιο κατάλληλη στην απόδοση των hotspots. Εγώ πρέπει να καταθέσω την ευζωιστική εμπειρία του La crema canela, που παρά το ονοματάκι του είναι φαγάδικο. Της αξιοπρέπειας, με σεφ. Και Βιετναμέζες σερβιτόρες, η γαρ πόλη γεμάτη (ΝΑ Ασία τεσπά για να αποφύγω ανακρίβειες). Με την άψογη λοιπόν οξφορδιανή μου προφορά που δεν άφησε Ασιάτη ασυγκίνητο -''πού πας με τα κωστάλεια ρε ψωμόλυσσα''- ζήτησα κι έφαγα μους μελιτζάνας, χούμους (το γλυκύτερο έβερ) και ραντίτσιο ως μέρος ενός μεσογειακού πλατό. Συνέχισα με ένα μοσχαράκι πάνω σε φρέσκο πουρέ πατάτας με τυριά, βάλε και σάλτσα μανιτάρια-κρασί, ενώ έκλεισα με γλυκό που θα έρθει σούμπιτο προς τα τέλη της ανάρτησης, ή σε άλλη-ποιος-ξέρει. Εννοείται, βέβαια, ότι λόγω των δελεαστικότατων τιμών επέστρεψα με τους έτερους Καππαδόκες συνεργούς μου και επανέλαβα το όργιο, όχι όμως με τόσο ενδιαφέροντα εδέσματα, αν φυσικά εξειρεθούν οι "ταρτελέτες" (γέλια που κάνουμε) με ψητά λαχανικά (μπρόκολο κολοκυθάκι μελιτζάνα σπαράγγι κάτι ξεχνάω) καρύδια κοπανισμένα και τοπικό τυρί λιωμένο σε σάλτσα χρώματος πορτοκαλί (γλυκιά κόκκινη πιπεριά, ό,τι στοίχημα θες).

Παέγια έχω χορτάσει στη ζωή μου, πάντως από ένα ωραιότατο μάρκετ κουβάλησα σπίτι μια τέλεια ανοξείδωτη paellera, να κάνει παρέα στο wok και το tajine μέχρι να ξαναμπώ σε φάση μαγειρεύω. Άλλωστε με όλη τη σοκολάτα που έχω αγορασμένη από όλες τις σοκολατογωνιές της πόλης -και καλά, για την Ελένη- δε θα χρειαστεί ιδιαίτερο μαγείρεμα. Εδώ, παιδί μου, είναι πολιούχος ο Άγιος Κακάος ο Ζωναροσκίστης! Μια γεύση μπορεί κανείς να πάρει από το http://www.xocoa.es/, αλυσίδας που δεν έχει ακόμα σκεφτεί την εξαιρετική προοπτική συνεργασίας με αεροπορικές με σκοπό την προσφορά πακέτων διαμονής-ανεφοδιασμού, που με απασχολεί πλέον σοβαρότατα ως επαγγελματική προοπτική...

Ξερογλείφομαι και αφήνω την πρωινή αυτή -συνήθισα, τελικά- ανάρτηση. Οι συνταγές που θα την ακολουθήσουν δοκιμάστηκαν στη διάρκεια σύνταξής της, αλλά θα έρθουν με μια μικρή καθυστέρηση, όπως όλα άλλωστε και μη διαφωνήσετε. Και για τον κύκλο:

έρχεται, έρχεται βροχή

κι οι άνθρωποι θα γίνουν κήποι (αναζητήστε το...)